Dag 1
We parkeren onze auto op de ruime parkeerplaats bij Pré de Madame Carle, 1874m.
Hier volgen we het pad dat rechts van Refuge Cezanne vertrekt en blijven parallel langs Torrent du Glacier Noir lopen.
Via een zuidhelling slingeren we met brede haarspeldbochten de helling omhoog totdat we op c.a 2031m bij een splitsing komen. Naar links gaat het pad naar Glacier Noir, wij houden hier rechts aan.
We lopen voortdurend op een zuidhelling. Het is vandaag een erg warme dag. Eigenlijk zijn we te laat van start gegaan (13.00 uur) en lopen nu in de brandende zon naar boven te stappen.
Na c.a 2 uur komen we aan de voet van Glacier Blanc.
We zijn hier 13 jaar geleden ook geweest, het is goed te zien hoe ver de gletsjer is terug getrokken. Toendertijd kwam de gletsjer tot aan het pad en ging je met een ladder in de rotsen verder richting de hut.
Via een houten brug steken we de rivier over en lopen over rotsplaten verder naar de hut. Af en toe is er een touw gespannen of zitten er ijzeren tredes in de rots, maar nergens is het echt moeilijk.
We nemen even een korte stop bij de hut en gaan dan verder richting Refuge des Ecrins.
Een paar honderd meter onder de hut stappen we de gletsjer op. Hier loopt bijna iedereen zonder touw. Toch hebben wij er voor gekozen wel aan touw te gaan. Je moet namelijk toch een paar keer een sneeuwbrug oversteken en gezien de hitte en het late tijdstip van de dag zagen die er niet altijd betrouwbaar uit.
Vanaf de gletsjer is het nog zo'n 100m stijgen naar de hut. Je loopt hierbij door een kom met veel puin en losliggende stenen.

Dag 2
Om 3.30 uur kunnen we ontbijten.
Via het rommelige pad dalen we in het donker af naar de gletsjer. Nadat we ons ingebonden hebben stappen we de gletsjer op.
Het heeft vannacht nauwelijks gevroren, waardoor de gletsjer 's morgens niet echt hard is. Tot aan Col des Ecrins winnen we nauwelijks hoogte. Dus alle hoogtemeters moeten in het laatste stuk overwonnen worden. En dat resulteert in een behoorlijk steile helling van zo'n 40°.
Op het 1e deel van de gletsjer loop je onder seracs door. We zigzaggen over de steile helling en passeren hierbij meerdere spleten en sneeuwbruggen. Hogerop lopen we richting het oosten om een serac zone te ontwijken. Uiteindelijk maken we een lange traverse onderlangs de noordwand van de Barre des Ecrins.
De randspleet was goed te passeren, maar wel behoorlijk steil. Dit was vooral lastig met de afdaling, vooral omdat het ijs erg broos was.
Tijdens de afdaling kwamen er regelmatig stenen naar beneden toen we de randspleet passeerden en toen we onderlangs de wand van de Barre des Ecrins liepen.
Vanaf de top hadden we nog een lange afdaling voor de boeg, ruim 2100m om weer bij de auto te komen.
Het laatste uur liepen we in de regen en de omweer. Toen we uiteindelijk met de auto het dal uit wilden rijden was er net voorbij Ailefroide een aardverschijving geweest en was de weg geblokkeerd. Dit zou pas de volgende dag opgelost worden. We zijn toen terug gereden naar Refuge Cezanne en hebben daar noodgedwongen nog een extra nachtje geslapen.