De Mont Ventoux is vanaf 3 kanten te beklimmen. Vanuit Sault, Malaucène en Bédoin. Wij hebben hem beklommen vanuit Bédoin, dit is de zwaarste klim. Met name omdat je na de eerste 5 km nergens meer rust krijgt en voortdurend een flink stijging percentage voor je kiezen krijgt. Ook in de haarspeldbochten krijg je geen kans om een beetje te herstellen. Is normaal gesproken een haarspeldbocht vaak wat minder steil, hier lijkt de haarspeldbocht zo aangelegt te zijn dat ze er juist nog even extra hoogte willen winnen.

Als startpunt van de beklimming wordt meestal het fonteintje in het dorp gekozen. De beklimming start aangenaam. De eerste 5 km is heeft een stijgingspercentage tussen de 3 % en 5%. Hier kan je even lekker warm trappen.
Aan het einde van het dorpje St. Estève heb je een steile haarspeldbocht, hier begint het echte klimwerk. Je duikt direct het bos in, waar je de eerste 10 km niet meer uitkomt.
In het bos varieert het stijgingspercentage tussen de 9% en 11%. Langs de weg kom je continu betonnenpaaltjes tegen waarop staat wat het stijgingspercentage voor de komende kilometer is.
In het bos was het af en toe flink warm en zou je willen dat er even wat wind zou zijn voor de verkoeling, terwijl je tegelijkertijd weet dat diezelfde wind even later, voorbij Chalet Reynard je grootste vijand zal zijn.
Ongeveer een kilometer onder Chalet Reynard wordt het bos wat opener. Bij Chalet Reynard rij je op een grote parkeerplaatst aan. Hier komt ook de weg vanuit Sault erbij. Links van het restaurant staat een groene “brandweerkraan”waar je nog even vers water kunt tappen.
De top kun je nu mooi zien liggen.
Het vervolg van de route gaat door het “maanlandschap”. Vanaf Chalet Reynard zijn de eerste kilometers niet echt steil, maar al vrij snel neemt het stijgingspercentage toch weer toe. Vooral de laatste 2 kilometer waren nog behoorlijk zwaar.
Ondanks dat er deze dag geen extreem harde wind stond moesten we de laatste kilometer toch flink tegen de wind in trappen.
Ruim een kilomter onder de top staat aan de rechterkant van de weg het monument voor Tom Simpson.
Net voordat we de top bereiken moeten we nog 1 flink steile bocht nemen. Hier krijgen we flinke rukwinden, met nog een laatste krachtsinspanning staan op de top.

De top was wel een aparte ervaring. Naast de vele wielrenners zijn er ook veel dagjes mensen die met de auto naar boven zijn gekomen. Velen feliciteren je en spreek hun bewondering uit voor je prestatie. Ook de wielrenners onderling wisselen hun ervaringen uit.
Ook tijdens de rit omhoog wordt je regelmatig aangemoedigt door automobilisten of andere wielrenners.

Na zo’n lange beklimming wacht uiteraard de beloning van een prachtige lange afdaling. Het eerste stuk door het maanlandschap moeten we een beetje rustig aan doen vanwege de harde rukwinden, maar daarna kunnen we lekker naar beneden suizen.

Gefietst voorjaar 2006

WEBSITE_ERROR=> bergtochten/Fout bij uitvoeren query: INSERT web_beknopt SET parent="189"